Moulin Rouge o gece sakin bir kalabalığa ev sahipliği yapıyordu. Bu akşamki grup henüz sahnede yerini almamıştı. Hoparlörler hafif bir müzikle ortamı yumuşatıyor ve bara giren yeni misafirleri ağırlıyordu. Moulin Rouge Londra’ da çabucak benimsenmiş ve gelenekselleşmişti. Özelliklede şaraplara olan özel ilgi, mekanın daha uğrak olmasına neden olmuştu. Her gün farklı semtlerden gelen zengin insanlar, en lüks şekilde eğleniyor ve gecenin sonunda bara ufak bir servet bırakıyorlardı. Maddiyat hiçbir zaman ön planda olmamıştı. Uzun yıllardan beri ileri sürdükleri tek felsefe, iyi bir üne kavuşmaktı.
Fernando, barın işletmeciliğini kendi üstlenmişti. Yurt dışında bir süre üniversite okuduktan sonra, aile geleneğini bozmayıp Moulin Rouge hakkında bir şeylere sahip olmuştu. Şimdiye kadar bir aksilikle karşılaşmamış olmasını şansına bağlayıp bağlamamakta kararsızdı. Tek düşündüğü bir baltaya sap olmak, yada işe biraz sinsilik ekleyip öyle görünmek. Ölümlü dünya diye düşündü. Kendisi için değilde kimin için yaşayacaktı? Kimin için kendini yoracaktı?
Bilgisayarın üst kapağını indirdi. Neredeyse iki saattir maillere cevap vermekle meşguldü. İtalyan bir şirket Moulin Rouge şaraplarının sanayi üretimine geçmek istiyordu. Kısaca gelire ortak çıkmayı planlıyorlardı. Babası bu olaya sıcak bakmıyordu. Bu yüzden Fernando’ ya onları biraz oyalamasını, ardından bir sorun çıkarıp teklifi reddetmesini söylemişti. Fernando İtalyanların bu denli ısrarcı olacaklarını bilseydi asla bu işe bulaşmazdı.
Kollarını iki yana açarak gerindi. Bilgisayar beynini bulandırmıştı. Odadaki ufak bara yöneldi. Cam şişenin, kristal biçimdeki kapağını açtı ve içinde bakır sıvıyı bodur bir bardağa doldurdu. Viskinin geçtiği yer belli oluyordu, yağı andıran acı bir alkol. Çabuk kafa yapardı. Rahatına düşkünler için ideal. Fernando bardağı kenara bıraktı. Deri kokan odadan çıktıktan sonra, grubun sahne aldığını gördü. Henüz herkes ayıktı. Sarhoş olan ve etrafa kusmuk bulaştıran biri bile yoktu. Elbette bir süre için.
Bara yöneldi ve iskemlelerden birine çöktü. Barmen kızlardan biri yanına bir zarfla yaklaştı. Kırmızı dudakları ayrıldı ve konuşmaya başladı. “Bay Lycaon, bu size geldi.” Fernando kızın gözlerine baktıktan sonra gül kurusu zarfa uzandı. İçinden çıkan kalın kartın bir davetiye olduğunu anlaması çok zaman almamıştı. Bu bir doğum günü partisi için hazırlanmıştı. Karikatür balonlar kartın kenarlarını süslüyordu. El yazısı şeklinde yazılmış açıklamayı okuma zahmetine girmedi. Doğum günü sahibini anımsayamadı. Elina Roberts. Hafızasını yokladı. Böyle birini tanımıyordu. Kağıt topluluğunu sarışın kızın önüne itledi. “Çöpe atabilirsin.” Kız kafasıyla onayladı.
Köşe masalarından birine yerleşmiş kadını daha önce nasıl fark etmediğine şaşırdı. Nemesis’ in güzel sahibelerinden Marlayna Hawnsqué buraya teşrif etmişti. Fernando kendi kendine gülümsedi. Mekanın açılışında Desdemona’ yla ikisi gerçekten göz doldurmuşlardı. Aralarında ufak bir tebrik diyaloğundan başka bir şey geçmemişti. Fernando Nemesis’ in ismini çok duymuştu. İçinde dönen dolaplardanda haberdardı. Aralarında bir rekabet söz konusu olamazdı. Nemesis genel olarak içindeki pisliklerle asilzadelere hitap etmiyordu, Moulin Rouge’ sa içindeki fazla lüksle varoşlara. İki farklı tarz… yarışmaları imkansızdı.
Fernando bayana elini uzattı. “Sizi burada görmek ne hoş.”
