Lover or Friend?

Konu: Lover or Friend? Salı Eyl. 07, 2010 8:50 pm

X

- Kafesinde otururken aniden içeriye giren bir adamın görüntüsüyle olduğu yerde donakalır genç kadın. Hatıralar beynine dolmuştur; Candice ve Maximilano eski sevgililerdir. Eskilerin asla unutulmadığını biliriz, bakalım bu ikisi neler yapacak? -

Konu: Geri: Lover or Friend? Salı Eyl. 07, 2010 9:29 pm

Kafenin içinde ki çikolata rengi pufa oturmuş gelenleri izliyor ve hayatlarının nasıl olabileceğini kuruyordu beyninde. Mesela şu kenarda oturan çift Hogwarts’tan henüz mezun olmadıklarını belli edecek kadar genç görünüyordu. Kız karşısında oturan kahverengi saçlı çocuğa bir şeyler anlatıyor, çocuksa gözlerini boşluğa dikmiş, kızı dinliyor gibi görünmek için başını sallıyordu. Genç kadın dudaklarına buruk bir gülümsemenin yayılışını hissetti ve büyük ihtimalle ilişkilerinde bulunan sorunu hızla buldu. Çocuk başka bir kıza deli gibi âşıktı ve sevgilisi de bunu bilmiyordu. Kız, çocuğun ilgisiz tavırlarından şikâyetçiydi, artık onu sevip sevmediğini sorup duruyordu ve çocuk üzerinde ki baskıdan bıkmıştı. Gözlerini sarışın kızın gözlerine dikti ve ciddi bir yüz ifadesiyle baktı ona. Dudaklarından anlayabildiği kadarıyla Seni seviyorum. Bana güvenmiyor musun? Benzeri bir şeyler mırıldanıyordu. Kız sustu ve kahvesine odaklandı. Candice çocuğun halini düşündü. Büyük ihtimalle ilk zamanlarda sarışını delicesine seviyordu ancak kızın bazı özellikleri su yüzüne çıkmaya başladığında kızdan soğumuştu ve şimdi ondan ayrılamamasının tek sebebi alışkanlıklarıydı. Candy düşüncelerini onlardan uzaklaştırmaya çalıştı. Kendi geçmişini anımsamaktan nefret ederdi.
Yavaşça doğruldu ve üzerinde ki krem rengi örgü elbiseyi düzeltti. Garsonlardan birine sıcak çikolata istediğini söyleyebilirdi ama bazı şeyleri kendisi yapmalıydı ve bu da onlardan biriydi. Sütü ısıttı, içine kakao kattı ve dalgınca karıştırmaya başladı. Üzerine krema sıktıktan sonra biraz kahveyle süsledi ve dışarıdaki masalardan birine geçip oturdu. İşaret parmağını kremanın üzerinde gezdirdi ve dudaklarına götürdü. Kremayı böyle yemeyi sevmek ona özgü bir şeydi büyük ihtimalle. Pipeti kremanın içine sokup içine çekebilirdi ama bunu tercih etmeyen bir insandı.
Bakışları sokaktan geçen insanlara takıldı. Hep aynı renkler; sarışınlar, siyahlar, kahverengiler ve gerçek olmadığı bir bakışta belli olan alev kızılları, siyah cüppeler ve koyu renkler. Dudaklarını büktü ve çikolatasına dikti koyu renk gözlerini. Bazen geçmişi özlüyordu. Bazen keşke hiç bitmeseydi diye de düşünüyordu ama artık bunları aşmıştı. Değil mi? Onun adını duyduğunda heyecanlanmıyordu. Ona âşık değildi artık. Şey; kafeden içeri girmekte olan kızıl saçlı adamı görene dek bu konuda kendinden emindi. Gözleri saçlarında dolandı, giysilerinde ve en son yüzünde. Hareket edemiyordu, konuşamıyordu. Sadece ona baktı, dudakları şaşkınlıkla açık. Ve sonra adam ona döndü. Kız zamanın durduğunu hissetti.

Konu: Geri: Lover or Friend? Salı Eyl. 07, 2010 11:18 pm

Uzun bir yolculuğun ardında kalan güzel anıların her biri Diagon Yolu’nun tozlu yollarında canlanıyordu. Seyahati boyunca gördüğü onlarca sihirli yaratığın her biri hakkında derin araştırmalar yapmaya çalışmış ve yakın bir zaman içersinde başlayacak olan yeni dönem öncesi tabir yerindeyse pasları silmek ile uğraşmıştı. Max Giamor gençliği ve dinamikliği ile farklı bir profesör olmaya çalışırdı ve SYB’nin doğal havası onun bu tercihi konusunda işini kolaylaştırırdı. Uzun süredir insanlardan uzakta, doğa ile başbaşa olduktan sonra Diagon Yolu’ndaki kalabalığın içine gömülmek Max Giamor’u bir süre derin bir şaşkınlığa sürüklemişti. Bu kalabalık içerisinde aklındaki her şeyin kaybolup gittiğinin farkındaydı ve bir an önce Hogwarts’taki huzur dolu mabedine dönmek için can atıyordu. Yeni dönem için gerekli olan malzemeler için nispeten tenha olan Knocturn Yolu’na doğru yöneldi.

Sokağın girişinde ise eski zamanların tozlu sayfalarından kalma bir anı zihnini esir almaya başlamıştı. Mutlu bir çift birbirlerine sarılmış bir halde Knocturn Yolu’nun tüm çirkinliklerine aldırmadan umarsızca aşklarını yaşıyorlardı. Max Giamor’un zihnindeki anı öylesine puslu idi ki bir an için gözlerine önünde canlanan bu çifti tanıyamadı. Dikkatini iyice anılar denizindeki bu bulanık anıya yöneltti ve gözlerinin önünde canlanan bu adamı gıpta izlemeyi sürdürdü. Bu mutlu gizemli adam elbette ki kendisinden başkası değildi. Bu eski ama güzel anılar sadece birkaç yıl öncesine aitti. Belki de kendisi en çok mutlu ve özgür hissettiği zamanlara… Candice ise bu karanlık sokakta geceler boyu dolaşır ve onun küçük mütevazı dükkânında saatlerini harcadı. Her şey öylesine masum ve öylesine masalımsıydı ki… Her ikisi de bu güzel hikâyenin bir sonu olacağına inanmıyordu fakat kader bir şekilde sonlarını hazırlamıştı işte.

Max Giamor dalgın bir şekilde birkaç saniye boyunca Knocturn Yolu’nun başında durakalmıştı. Aklında Candice’nin suretinden başka bir şey yoktu. Tüm yaşadıklarının geride kaldığını ve artık sadece arkadaşça bir ilişki sürebileceklerin fakındaydı aslında. Belki içindeki garip duygulara aldırmadan onu tıpkı bir arkadaş misali ziyaretine gitmesinde bir mahsuru yoktu. Onu görmek için can atıyordu ve kendisini böylesi bir yalanla kandırmaktan başka çaresi de kalmamıştı. Ruhu bu karmaşa ile boğuşurken ayakları ise sanki ait olduğu bir yere gider misali kendiliğinden Chocolate&Blood’a doğru yol almıştı bile. Kapının önüne geldiğinde ise bir anlığına aynı tereddütü yaşadı fakat duygularını dizginlendiğine kendisini inandırarak dükkanın kapısını açtı. Gözleri az sayıdaki insanın arasından hemencecik Candice’yi buluvermişti. Yavaş adımlarla ona doğru yöneldi ve geçmişin izlerini bir kenara bırakarak sıcak bir gülümse ile ‘‘ Merhaba Candice! ‘‘ diyebildi. İki eski âşık kaderin onlara sunduğu bambaşka bir zaman diliminde yeniden bir araya gelmişti.

Konu: Geri: Lover or Friend? C.tesi Eyl. 11, 2010 8:34 pm

“Merhaba Candice!” Kendisine doğru yaklaşan adımların hemen ardından duyduğu bu sesle şaşkın ifadesini toparladı ve Max’ın yüzünde bulunan gülümsemeyi taklit etmeye çabaladı. Elbette onun gülümsemesinin bir yansıma olduğu kolayca anlaşılıyordu. Yıllardır bir kez bile karşısına çıkarmamıştı onu kader ve şimdi tam da unuttum derken oradaydı; kızın gözlerinin içine bakıyordu. Belki bir süre daha karşısına çıkmasaydı, bir süre daha seyahatlerine devam etseydi kızıl saçlı adam, genç kadın onu daha çabuk unuturdu. Zaten unutmuştu öyle değil mi? Kafa karışıklığı, karmaşa, sersemlik. Hepsi bir aradaydı ve Candy bundan tiksinirdi. Kafası karışmış biri doğru kararları alamaz, doğru anda geri çekilemezdi. Zaten hep böyleydi. Evet, hep böyleydi. Max’ın yanında olduğu her saniye böyle hissediyordu. Her saniye gittikçe daha zor oluyordu karar almak. Derin bir nefes aldı ve yüzünde ki gülümsemeyi daha samimi bir hale getirebilmek için çabaladı. Çabalayınca her şeyi yapabileceğini bildiği için uğraşının gereksiz olduğunu düşünerek canını sıkmadı ve parlatıcının etkisiyle yumuşacık olan dudaklarını araladı ve eski sevgilisinin sesinde ki duyguları yansıtarak konuştu. “Hoşgeldin Max.” Sesinde gizlemekte başarılı olamadığı bir şaşkınlık ve dikkatle dinlemeden anlayamayacağınız bir sevinç gizliydi. Bir süre durakladı, karşısındaki adamı süzdü, değişmişti, hem de çok. “Sen ne zaman döndün… Ve… Niye?” Düşünmeden konuşmuş, normalde konuşmanın ileriki zamanlarında sorması gereken soruları aniden söylemişti. Bu sırada eliyle karşısındaki koltuğu gösterdi; otursana der gibi bir işaretti bu.